To Αγρίνιο

Γενικά στοιχεία

Το Αγρίνιο είναι η μεγαλύτερη πόλη της Αιτωλοακαρνανίας με πληθυσμό 62.639 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή 2011. Αποτελεί έδρα του Δήμου Αγρινίου, με ευρύτερο συνολικό πληθυσμό 137.550 κατοίκους, δηλαδή συγκεντρώνει λίγο παραπάνω από τους μισούς από τους 210.802 κατοίκους του νομού.  Μαζί με την Πάτρα και τα Ιωάννινα αποτελούν τα 3 μεγαλύτερα αστικά κέντρα στο δυτικό τμήμα της χώρας. Το Αγρίνιο ήταν έδρα του πρώην ομώνυμου Καποδίστριακού δήμου.

Ιστορία

Κατά την μυθολογία χτίστηκε από το Βασιλιά Άγριο, που ήταν απόγονος του γενάρχη Αιτωλού και του γιου του Πλευρών(Πλευρώνα). Η πόλη, χτισμένη δίπλα σχεδόν στον ποταμό Αχελώο που ήταν το φυσικό σύνορο ανάμεσα στην Αιτωλία και την Ακαρνανία βρέθηκε αρκετές φορές υπό την κυριαρχία και των δύο πλευρών και το 314 π.Χ. καταστράφηκε από τον Κάσσανδρο. Οι ανασκαφές του Μηλιάδη το 1920 έδειξαν ότι η αρχαία πόλη βρίσκονταν στο γειτονικό Ζαπάντι (σημερινή Μεγάλη Χώρα), τα τελευταία χρόνια όμως έχουν βρεθεί πολλά αρχαία ακόμα και στο κέντρο της σημερινής πόλης.
Μετά από κάποιους αιώνες στην αφάνεια, η πόλη ξαναεμφανίζεται την εποχή της Τουρκοκρατίας με το όνομα Βραχώρι (Imbrahoar). Κατοικήθηκε από πολλούς Τούρκους και στις αρχές του 18ου αιώνα έγινε έδρα του Σαντζακίου του Κάρλελι, διοικητικό κέντρο της σημερινής Αιτωλοακαρνανίας. Έλαβε ενεργό μέρος στην Επανάσταση του 1821 και απελευθερώθηκε προσωρινά στις 11 Ιουνίου του 1821. Αργότερα κατακτήθηκε ξανά από τον Κιουταχή και τελικά προσγράφτηκε οριστικά στα σύνορα του ελεύθερου ελληνικού κράτους το 1832.

Μετά την απελευθέρωση το Βραχώρι πήρε ξανά το αρχαίο του όνομα Αγρίνιον. Η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, ειδικά μετά τα τέλη του 19ου - αρχές 20ου αιώνα όταν στράφηκε μαζικά στην καλλιέργεια του καπνού. Χτίστηκαν τεράστιες αποθήκες και εργοστάσια επεξεργασίας του καπνού, με κυριότερες αυτές των οικογενειών Παπαστράτου, Παπαπέτρου και Παναγόπουλου. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή πλήθος προσφύγων έφτασαν στην πόλη και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Αγίου Κωνσταντίνου ενώ μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών είχαμε και από την Ήπειρο και την Ευρυτανία.

Μέχρι το 1870 το Αγρίνιο παρουσίαζε μεγάλη καθυστέρηση. Το μοναδικό δημοτικό σχολείο βρισκόταν στην πλατεία Μπέλου. Αργότερα δημιουργήθηκε το δημοτικό σχολείο θηλέων και το 2ο δημοτικό Αρρένων. Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα δημιουργήθηκε το 3ο δημοτικό σχολείο στην οδό Αγίας Τριάδας. Το 1892 ο Δ. Στάϊκος διέθεσε το μέγαρο του - νοτιανατολικά του γηπέδου του Παναιτωλικού - για την στέγαση του Γυμνασίου. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 1932, για να μεταφερθεί στη συνέχεια στα "Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια" στο Πάρκο.

Η πρόοδος του Αγρινίου άρχισε με την διάνοιξη της δημοσίας οδού Μεσολογγίου - Αμφιλοχίας. Το 1881 έγιναν και τα εγκαίνια της γέφυρας του Αχελώου. Κυρίως όμως η ανάπτυξη του Αγρινίου συνδέεται με την έναρξη της λειτουργίας του σιδηροδρόμου. Μετά από αυτό το Αγρίνιο άρχισε να γίνεται κόμβος για την διακίνηση των εμπορευμάτων προς την Αμφιλοχία και την Πάτρα. Η διάνοιξη της οδού Αγρινίου - Καρπενησίου το 1932 και η κατασκευή του αεροδρομίου συνετέλεσαν στην πρόοδο της πόλης.

Το Αγρίνιο δεν έχει να ζηλέψει πολλά από μια μεγάλη αστίκη περιοχή, καθώς διαθέτει Πνευματικό Κέντρο, Γυμναστική Εταιρία, Συλλόγο Γυναικών, Παπαστράτεια Αίθουσα Τέχνης, Δημοτικό Περιφερειακο Θεάτρο και κινημάτογραφους. Αλλά και η νυχτερινή ζωή είναι αρκετά πλούσια. Οι Αγρινιώτες έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δεκάδες Ουζερί, ταβέρνες, ψησταριές, εστιατόρια αλλά και καφετέριες, που καλύπτουν όλα τα γούστα και τις ηλικίες. Ενώ bar, club, και άλλα νυκτερινά κέντρα δίνουν τον τόνο της νυκτερινής ζωής.

Πού βρίσκεται

Το Αγρίνιο βρίσκεται στην καρδιά του κάμπου της Αιτωλοακαρνανίας, στο γεωγραφικό κέντρο του νομού. Απέχει 278 χιλιόμετρα από την Αθήνα και 450 χιλιόμετρα από την θΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ. Στο Αγρίνιο μπορείται να φτάσετε:
--- Από Αθήνα μέσω Ρίου - Αντιρρίου
--- Από Θεσσαλονίκη μέσω Λαμίας - Άμφισσας - Ναυπάκτου